Вардар,непокорлива и силна река
Минатото бесчујно плови,
тивко по нејзините води,
таа река е нем сведок што во минатото ја мачеле болен и страшен екот
За таа река со гордост зборуваме,
таа река во песните ја опејуваме,
таа река што ја краси Македонија,
таа река што тече во срцето на мојата татковина.
Таа се протега низ Скопје,
како славен витез таму стои,
од минатото па се до денес,
непокорливо течат нејзините води.
Низ Скопје тече ведра и чиста,
никој не би помислил дека е сведок на толку убиства.
Нејзината убавина сите ги привлекува,
самиот гледок кон неа срцето ни го омекнува.
А таа од Вруток,
силно и непокорливо тече стотици века
и нејзината вода никогаш не потклекнала под земјата мека.
Таа е инспирација,гордост,таа е од бога дар
засекогаш гордо ќе тече незапирливата река Вардар.
Песната е напишена од Емилија Пановска
Учење
Учење – што значи овој збор?
Овој збор претставува голем умор.
Па зарем има некој за учење да нема мака,
да сака да учи, да сака ..
Не, ова е само илузија наша,
би сакал ли некој да влезе во оваа доживотна каша?
Зарем на светов ученик има
што со сите петки, годината ја мина?
Зарем има некој, кој да учи има сила,
кому книгата му е најмила?
Не, кому учењето му годи?
Кој ги сака сите тие училишни незгоди?
Кој сака за на училиште да се спрема,
па за игрите време да нема?
Дека сака домашно да пишува,
ако некој ученик каже,
тогаш не му верувајте,
тој сигурно лаже.
Учи англиски,математика, историја
доста е веќе, сите се уморија.
Ќе се сожали ли некој на нас,
само учиме,пишуваме, но се помалку од час на час.
Сите велат учењето ве води по вистински пат,
затоа учи,учи додека си млад.
Но дали некој учениците ќе ги сфати,
ако измине детството, зарем ќе се врати?
Да се труди секој смее,
но да научи дали ќе успее?
Сепак, животот е таков, да се учи мора,
па потоа на стари години ќе се одмара.
Затоа секој ќе се бори, да научи се ќе стори,
но бидејќи учењето е преголема мака, никој да учи не сака.
Па што да се прави, судбина таква си имаме,
од учење неможеме да здивнеме.
Вие наставници наши,
ќе не сфатите ли некогаш нас?
Затоа сите заедно во еден глас,
ви кажуваме нешто на вас:
Оставете не еднаш,засекогаш на мира,
неможеме да учиме, не
затоа што книгата е свето,
а светото не се дира!
Kристина Данилова
Љубовта во моето срце
Љубовта во моето срце
во шепот тивко бие,
големата тајна од светот
таа сака да ја скрие.
Како ѕвезда низ очите свети,
само јас и моето срце
знаеме какви фантазии и сказни плети.
Љубовта во моето срце
има посебно место,
кое неможе да се заземе често и лесно.
Некогаш низ солзи таа се раскажува,
некогаш низ бакнежи таа се покажува,
но во сите нас како мала жар
се расплемнува и не вленува за час.
Солзите ја покажуваат нејзината
лоша страна,
сепак и таа не е без мана,
тие како река низ образите се слеваат,
и милион мисли во главата ти креваат.
Но љубовта знае да биде и добра
знае да те поштеди од сите страдања и болка
знае да ти ги излекува сите рани
и твоето срце со среќа да го храни.
Можеби љубовта неможе да се објасни,
но нам тоа не ни претставува никаква мака
само треба да сакаш некого и тој да те сака,
таа може да претставува болка и тага,
зависи како од Бога е пратена,
но се пак најслатка е кога ќе биде возвратена.
Емилија Пановска
Љубов во срцето мое
Во срцето свое,љубов секој од нас крие,
секогаш таа во нас, тлее и тивко спие.
Нашите соништа и желби,таа вечно ги чува,
нашите души,таа ги продлабочува.
Па и во моето срце љубов има,
секогаш е тука, било да е лето,есен или зима.
Таа сеуште нема намена своја,
но сепак си има, своја убавина и боја.
Тоа е љубов која сите земски нешта ги воздигнува,
висината на ѕвездите,таа ја достигнува.
Ја оплеменува таа мојата душа,
ме учи на подобро,затоа секогаш срцето свое го слушам.
Сета убавина,таа прави да ја ценам,
ме учи како животот да го сакам,
со своите сили, како да успеам.
Таа љубов во срцето мое што тлее,
ме прави она што сум денес,ме заштитува и ме грее.
Таа прави јас луѓето да ги разбирам,
да знам меѓу доброто и лошото да избирам.
Да, љубов во срцето мое се крие,
таму таа се засолнува, во очиве мои лицето си го мие.
Во мене е за да ме облагородува,
лошите мисли, од мене да ги ослободува.
Тоа е факт, и така и ќе биде,
без разлика на времето,колку и да помине.
И јас ќе сторам се за да ја задржам,
внатре во мене,вечно да ја одржам.
Затоа што љубовта,светот за мене го менува,
нема таа обичај,никого да изневерува.
И ти отвори го срцето,и тебе нека те допре,
ќе видиш,сите лоши чувства,веднаш таа ќе ги сопре.
Kристина Данилова
„Кочо Рацин ја љубеше оваа земја“
Поет си бил славен,
за нас секогаш ќе бидеш главен.
Во нашите срца ние те чуваме,
со љубов и радост ние те негуваме.
Го чуваме споменот твој,
за нашиот иден народ свој.
Сиромашен си бил во детството твое,
но сега ти си,во малото срце мое.
Со ноќи ти си седел,
и песни си пишувал везден.
Јунак ти славен си бил,
и на сите нас многу си ни мил.
Си напишал творби разни,
кои не се биле лажни.
Бидејќи си знаел како изгледа,
животот сиромашен,жежок.
Несреќно си го загубил животот свој,
но зад себе си оставил спомени од животот твој.
Творбата „Ленка“ е најпозната од сите,
бидејќи си ги опишувал нејзините последни дни,
од тешката работа нејзина.
За тебе песна пишував сега,
ова е вистина а не шега.
Игор Стојановски
Кочо Рацин ја љубеше оваа земја
Илјада неправди и болка, уште многу млад Кочо Рацин виде,
нив ги почувствува и тој,знаеше како е обесправен да се биде.
Запознаен беше со оваа земја, и низ сè што таа помина,
како народот пати и се мачи,гледаше од година во година.
Рацин ја осети напатеноста на татковината своја поробена,
нејзе и недостигаше херој,некој од кој ќе биде предводена.
Си стави за цел тој да се обиде да ја спаси,
дека Македонија не е сама,реши на светот да му разгласи.
Се пронајде себе си во убавиот збор,
на клетата судбина,тој и скова заговор.
Со убавината на неговиот стих,
тој раскина неспокој тажен и тих.
Но,повеќе од татковината,го љубеше народот свој,
потчинатиот побратим,кој поминал низ војни безброј.
Затоа ни го дари она,што не секој некому може да му го даде,
ни го дари она, што никој никогаш нема да ни го украде.
“Бели Мугри” тој ја напиша,
вековната болка на македонците,во нејзе тој ја опиша.
Ослободувањето на народот беше неговиот порив,
нему не му претставуваше мака,вечно за тоа тој да се бори.
На издржливоста на своите луѓе Рацин се восхитуваше,
за да ги извлече од вековната темница,неуморно тој се обидуваше.
Меѓу своите највисоки идеали,Македонија ја воздигна,
висината на ѕвездите во неговата душа,таа тогаш ја достигна.
Наместо робовски,сакаше секој да живее живот човечен,
сакаше да е слободен,овој народ во болка овековечен.
И сите чувства тој ги искажа во своите песни,
нам ни подари поезија,стихови кои се толку прекрасни и занесни.
Но Кочо Рацин повеќе не е тука,
ама во секој момент,срцата наши во негова чест чукаат.
“Ленка”, “Деновите”, “Копачите” во минатото нè навраќаат нас,
да ја осетиме немоќноста на нашиот народ,нивната желба за вечниот спас.
Кочо Рацин не се роди да биде заборавен,
тој е човек кому секој треба да му биде благодарен.
И нашата љубов никогаш не ќе е толку голема,тоа е вистинска иронија,
колку што беше голема неговата,кога ја љубеше Македонија.
Кристина Данилова
Кочо Рацин ја љубел оваа земја
Скришно во собата,
со темно мастило в рака,
далеку од очите на неправдата,
тој си ја пишува својата мака.
Слободата на оваа земја
беше единствена негова цел,
да се стави крај на бескрајните маки,
чувствуваше копнеж врел.
Во доцните часови со перо во рака
стихови реди,
да му покаже на непријателот
дека човечкиот живот најмногу вреди.
Тој на својот народ,
до знаење им даваше дека ќе ги води
за поубаво и посветло утро
да се роди.
Тој безусловно знаеше,
оваа земја да ја сака,
без никакви препреки,
без никаква мака.
Него мачна и тажна судбина го снајде,
но бескрајната љубов и подршка
од овој народ и земја,
да се бори сила му даде.
За својата земја тој се бореше,
за својот народ со љубов говореше,
излез од тешкиот живот бараше,
и за да го оствари тоа се од себе даваше.
Тој ги создал темелите
на нашата историја,
и тој засекогаш ќе остане
врежан длабоко во нашата меморија.
Кочо Рацин трагично го загуби
животот свој,
но позади себе остави
дела голем број.
Тој си замина,ги остави
во полето тутуноберачите,
ги испрати на нива копачите
и ја извезе кошулата ленена тенка,
со својата недопишана судбинска песна.
Неговото име и дело
насекаде ќе го спомнуваме,
а споменот за него
длабоко во срцето ќе го чуваме.
Емилија Пановска
Дожд
Колку гласно зборува небото,
колку убаво зборува дождот.
Нудејќи се да ја измие правта од улиците
изгазени од уморни нозе.
Да се помеша со солзите на лицата
и да ги натопи детските коси.
Да засвири на олуците
на напуштените куќи,
или да не натера да погледнеме нагоре
кон небото и облаците,
по стаклата на прозорците.
Да закапат стреите,
чадорите да се расонат
а нозете да шлапкаат по улиците,
да се натопат обувките во вирчињата.
Елена Данилова
Сонот во кој живеам
Немајќи начин да се ослободам од канџите на судбината,
јас постојано учам да се променам себе си и светот од друг агол да го гледам,
но додека во мене се случува бура,
светот како да ја отсликува мојата душа, претварајќи го во место,
место во кое поезијата е еднаква со душевната возвишеност.
Ова е свет во кое наутро сонцето се раѓа, оставајќи ги планините незабележани,
а срцето полека од сонот се буди, и надеж се раѓа за сите обезнадежени.
Денот трае онолку колку што старците ја изјавуваат својата љубов,
на оние што никогаш немале храброст тоа да им го кажат.
И дечињата мали сеуште неупатени во животот со илјада лица,
ја осознаваат способноста да се љубат меѓу себе,
без страв од иднината која не ќе ги оствари нивните идеали,
ја пречекуваат радоста со раширени раце и трепетни срца.
Младите брзаат да ги пронајдат своите љубовници од фантазијата,
од страв дека тоа нема да можат да го сторат подоцна.
Тие го гледаат животот како сон од кој еднаш ќе се разбудат,
и пред да биде доцна, да го направат тој сон убав се трудат.
Додека Сонцето прекрасно сјае, а радоста блеска во тихите езерски води,
и старите луѓе се среќни ко малите деца,а староста тивко спие во нивните вени,
тие уживаат во секој момент, не дозволувајќи му на светот, среќата нивна да ја промени.
Но јас,јас само сонувам, и засекогаш тоа ќе го правам,
бидејќи јас не се родив за да останам скриена во сенката на бесконечноста,
и сето она што се случува во ова застанато време,
беше пресликувано од она што веќе се случило,
но останало неоткриено во душите на оние што веќе се мртви.
Кристина Данилова
