Гласот на есента..

Ја чувствувате ли и вие среќата во себе во овие прекрасни есенски денови? Сезоната кога целата околина е бојадисана со црвено-жолта боја. Едноставно не можеме да останеме рамнодушни на разните бои и на убавината која ни ја подарува есента. Шушкањето на паднатите пожолтени лисја под нашите нозе шетајки низ природата буди рамнодушно чувство кај сите нас. Есента има моќ да влее чувство на смиреност кај секој човек, кај некои пак инспирација за ново дело. Се радуваме на секој сончев зрак, бидејки знаеме дека може да биде и последен оваа сезона. Ова годишно време не е многу посакувано кај оние кои што не можат без сончевите зраци и ги мразат чадорите. Но, сепак, каква и да е есента ќе уживаме во неа неколку месеци.

Георгиевска Жаклина

Вистинската есен остана во нејзиното срце

Деновите си минуваат, и што да се види, еве ја, есента стигна.Па да, стигна таа,секако, и донесе илјадници промени со себе. Што да се каже, секој од нас темелно го промени и му всади некој нов дух, за многу од нас непознат, непоминат. И кај неа есента истото го стори. Таа сега стана нова личност.Како да не ја познаваш, не е таа што беше. Почна да стекнува нови навики, за мене непознати. Реши целосно да се промени, а есента беше уште една нова причина за тоа. Веќе никогаш повторно нема да биде истата, тоа го знам. Сега заврте нов лист, го избриша секој дел од себе кој ја потсетуваше на минатото. “Зошто секој белег од минатото цело време да го имам пред себе?” – вели таа, и во право е.Сето тоа што се случи остави огромна трага во нејзината душа, нејзиното не срце беше на место. Но оваа есен, таа повторно се залечи. Сите оние црни и темни мисли кои толку долго време ја измачуваа ги отфрли, ги замени со прекрасните пејсажи кои и ги дари есента. Не ја окривувам за ништо, дури и ја подржувам, таа сега повторно ќе стане силна и непоколеблива личност. Нека заборави на се, на се што мораше да проживее,нека ја зацели таа проклета рана која ја распаруваше на најситни парчиња. Нека се посвети на себе, нека си ја врати убавината, знам, таа повторно ќе привлекува љубопитни погледи кон себе, сите ќе се чудат колку некој може да биде посебен, толку волшебен.
Таа повторно учи да ја почувстувува убавината на животот како струи низ нејзините коси,таа како мало дете повторно учи да застане на сопствените нозе и со несигурни чекори да се упати кон сонцето, кон местото каде нејзината насмевка ќе заблиста и ќе се одбие од светлината на денот.
Но, таа го може тоа, и уште многу, многу повеќе,може да направи работи ни за кои не беше свесна. Сама е, но не и осамена, научи да ужива во сопственото друштво. Од ништо веќе не се плаши, таа ја вкуси дури и најголемата болка, а види ја сега, повторно се изгради себе. Не зависи од никого и го сака тоа што го има, но сака и многу повеќе и со силата на својата волја тоа и ќе го постигне. Се сплоти со есента, станаа неразделни. Сите тие есенски убавини сега ги обожува, и иако во минатото тие претставуваа симбол на болката во нејзините гради и бојата на солзите кои непрестано ги лееше, сега претставуваат симбол на убавината на животот, на способноста на природата да се менува, од еден прекрасен облик во друг уште поволшебен.
И ја сретнувам јас еден ден, а таа целата блеска, никогаш таква не сум ја видела. “Многу се променив” – ми вели. “Нов човек сум сега, закрепнав и види ме, не сум таа што беше, кршлива и тажна. Сега сум она што одсекогаш посакував да сум”. Се чудам, на ушиве не им верувам. Добро, да, сега малку навистина преувеличувам. Да, им поверував на ушите, и знаев дека тоа го кажува со целосна искреност затоа што тоа и се гледаше во очите. Сјаеше дури и посилно од светлината на есенското сонце. И одеднаж, со толкава сила во гласот, го стори она од што се плашев. “Заминувам” – вели таа. “Можеби засекогаш”. Ме изненади, но не толку. Јас и порано како да имав некое претчуство дека таа еден ден ќе се реши на тој чекор, порано или подоцна.
И јас, секако, не би сакала и понатаму да живеам на место кое ме влече кон толку мрачни сеќавања. Сепак, таа и ова место воошто не си одговараа.
Но да напушти сега, сега кога е најубаво време од годината- есента, есента која е толку прекрасна тука? Не ја разбирам.И велам “Да дојде зимата, па замини тогаш, нема потреба од брзање, зарем ќе ја оставиш оваа убавина, за магливите и дождливи улици на некој друг град?” А таа, толку смирено, само ми одговара “Човек мора да научи да живее па дури и да е без нештата кои толку ги сака. На тоа ме научи животот.” Претпоставувате, останав без понатамошен коментар. Тотално ме занеме. Единствено што можев да сторам беше да ја прифатам вистината,затоа што неможев ништо друго. Морав да се збогувам со неа, да и посакам наискрени желби и да ја препуштам на иднината. “Ќе останеме во понатамошен контакт, јас никогаш не би заборавила толку добар пријател како тебе” – ми ветува. “Ти благодарам” - вели “за се што стори за мене, ти благодарам што беше тука кога никој друг немаше”. Искрено, ова ми предизвика солзи. Но морав да ја пуштам да замине, да продолжи да живее, да се посвети на себе и на своите цели. И замина, го стори тоа со сето свое срце, а мене ми ја остави есента да се сеќавам на неа, на девојката која ми беше повеќе од пријателка, на која и бев потпора низ се што помина и подршка за се што намисли.
Но таа делумно ми ја остави есента, ми ја остави само надворешноста, а нејзината душа и сила заминаа заедно со таа девојка.
Заминаа со девојката која со себе ги зеде и копнежот и сјајот на убавата есен, топлината и влажноста на есенскиот воздух.Мене ми остана да се радувам на она што е тука, на љубовта која ми преостана неподарена и на она што никогаш не замина-на есенските пејсажи. Ама есента не беше целосна, не беше вистинска. Беше расподелена меѓу мене и неа и реалноста. Еден дел остана тука, а другиот дел отпатува со неа. Јас, јас како да останав со празни раце. Таа со себе како да ја понесе во своите куфери и торби. Но, не беше така.
Вистинската есен остана во нејзиното срце..

Кристина Данилова

Кочо Рацин ја љубеше оваа земја
Историјата на оваа моја татковина е заснована на темели од вековни војни и борби за превласт, за слобода, за илјадници други цели. Минатото на оваа земја е испреплетено од стотици бури меѓу народите, потребни или не, по желба на луѓе кои се жедни за богатсво,власт и крв.
Низ се што морал да помине овој народ, македонскиот народ, за да го доживее своето ослободување и својата самостојност, знаеме сите. Но сето тоа, никогаш ние немаше да го доживееме доколку не се родија неколку големи македонски синови, храбри дејци и божји дарови за македонската земја. Ние никогаш немаше да станеме вистински народ доколку некој не ни ја покажа убавината на пишаниот збор и милозвучностна на стиховите.
Тоа беше тој, Кочо Рацин. Еден од најголемите чеда на оваа земја Македонија кој го љубеше овој народ повеќе отколку што некој некогаш може некого да љуби,човекот кој со волшебноста на својата песна се прослави и си зачува место во историјата на оваа намачена земја, човекот кој не научи да го почитуваме и цениме стихот на поемата наменета за секој човек, без разлика на се.
Со сета сигурност во гласот можам да потврдам, да, Кочо Рацин навистина ја љубеше оваа земја. Ја љубеше својата татковина и не љубеше сите нас, сите до еден, го љубеше секој дел од историјата на оваа земја, го љубеше сето она што постои во неа и било кога постоело. Со сето свое срце ја сакаше Македонија, и нејзе и го дари најголемиот подарок што таа можела да го добие. Но не само нејзе, тој подарок тој ни го дари на сите нам, она што никогаш никој не може да ни го одземе, нити да ни го украде. Тој подарок е она што е наше и засекогаш ќе биде, колку и да поминат столетија. Тоа е она што ќе биде наше дури и кога никој од нас нема да постои. Кочо Рацин ни ги даде основните темели за оформување на нашиот вистински мајчин македонски јазик, со тоа што со нас ги сподели сите свои прекрасни творби и поеми и песни, и се што има напишано со својата вредна рака додека срцето му зборува.
Кочо Рацин ја љубеше оваа земја и тоа го докажа на многу начини. Тој својот живот и го посвети нејзе, за убавиот збор засекогаш да тече. Не оплеменуваше со топлината на својата душа, сакаше сите да бидеме заедно, сплотени, самостојни, независни. Сакаше оваа земја да е слобдна, народот да живее човечен, а не робовски живот. Со сите свои сили се трудеше да стори нешто во својот краток живот со кое ќе придонесе за оваа земја еден ден да стане слободна. И животот свој тој го даде, за народот да не тагува, плаче и крвари. Намерата негова беше оваа напатена Македонија да не крвари веќе, да нема војни, да нема болка, да не постои ништо што овие луѓе ќе ги спречува да бидат среќни. Се обиде со своите дела совест кај сите да внесе, тој не се плашеше од последиците на своето изразување. Беше храбар и иако знаеше низ што се може да помине, тој никогаш не се откажа од љубовта кон оваа земја. Сите луѓе нему му беа браќа и сестри, тој не не делеше,велеше сите сме деца на една татковина,на Македонија. Кочо Рацин не љубеше нас, толку силно ја љубеше Македонија што никогаш не се откажа од намерите, и го создаде најголемото дело што вечно ќе се слави. Ја напиша “Бели Мугри”, направи уште многу, и тоа е нешто што овој народ никогаш нема да го заборави.Доколку илјадапати на ден му искажуваме благодарност,тоа нема да е доволно, и никогаш нема да биде, затоа што тој човек е еден огромен херој, човек кој вечно ќе го памтиме по својата непоколебливост, храброст и борба.
Кочо Рацин сега претставува само спомен, спомен кој оживува кога пред нас ги имаме ”Ленка”, “Деновите”, “Копачите”. Кочо Рацин сега е само дел од нашите срца кој е тука со нас, и засекогаш ќе биде, затоа што никој не може да го заборави тој единствен човек. Времето никогаш нема да биде причина за тој да избледи од нашите сеќавања, туку ќе помогне и повеќе да се засили нашата љубов кон него. Да, да се засили таа љубов за да биде иста колку што беше неговата кога ја љубеше оваа земја.

Кристина Данилова

Везилката симбол на македонскиот непокор

Нашата земја Македонија е позната по својата долга и болна историја поткрепена со бурна и богата традиција. Овој народ,македонскиот народ се има привикнато да ги истрпува сите оние неправди што ги нанесува животот поради тешката положба наметната од околностите. Заедно со останатите, и македонската Везилка ја осознава способноста да живее тежок и мачен живот,живот определен според нејзината судбина.Таа молчеливо го прифаќа сето она што и се случува, и без никаков отпор го следи течението на нејзиниот живот.
Везилката е жена омаловажувана од останатите,угнетувана и понижувана,поради што таа е како затишје пред бура,немајќи можност да го изрази своето мислење.Единствен начин таа да го отфрли сето она што и лежи на душа,да ги искаже сите нејзини чувства, и да открие што ја мачи во срцето е да, преку нејзините везови. Со своето работење,таа го отсликува сето она што тивко тлее во неа,и што долго време барало начин за да исплива на површината. Тоа е посложен начин преку кој таа се изразува себе си,и затоа тоа не може да го разбере секој,туку само оној кој минал низ истите нешта како и таа.
За поголема сликовитост, и поголем контраст во нејзините везби,Везилката најмногу ги употребува црната и црвената боја, со кои најдобро ги претставува мислите кои ја измачуваат.Темнината во која е обвитката,морничавата нејзина тага и болка,проклетството кое надвиснало над неа,таа ги искажува со црната боја која е толку многу застапена, а таа би сакала да ја нема.Но, сосем спротивно, со црвениот конец таа ни ја претставува својата надеж,копнежот кон недостижното,раѓањето на новиот ден, а со тоа и остварувањето на соништата.Сепак, и таа секогаш е упорна во своето работење, и сака секој детал да го доведе до совршенство,како и секоја друга жена на своето поле.
“Два конца парај од срцето,драги,
едниот црн е, а другиот црвен,
едниот буди морничави таги,
другиот копнеж и светол и стрвен.” 
Со овие неколку стиха, Везилката сака да ни посочи дека желбата за нивна употреба доаѓа од самото срце, како најдобар приказ за се што лежи таму.Единствено со нивна употреба,таа чувствува дека она што го прави е вистинско, и доаѓа од нејзината внатрешност.
Многу би се прашале, од каде доаѓа ова знаење од мене,во врска со Везилката и нештата поврзани со неа, а јас ќе кажам,само песната “Везилка” од Блаже Конески беше потребна за тоа. Во мене таа предизвика восхит, ме натера да ја почувствувам болката на македонската жена низ годините, но и нејзината непоколебливост и посветеност во она што го работи. 
Ми всади чувство да сфатам дека нашата народна носија постои благодарение на неа,носијата исткаена од љубовта и болката на една горда и силна Македонка. Таа ни покажа што е непокорност,што е храброст, и се обиде да не научи да го прифатиме она што ни го носи судбината, и да пробаме да го извлечеме најдоброто од тоа. Таа е важна за нас, и општо за целата наша традиција.
Затоа, да се споиме сите и да сториме се што е во наша моќ за таа никогаш да не се заборави,вечно да тлее во нашите срца и да ни служи за пример и на наредните генерации кои ќе доаѓаат по нас.

Кристина Данилова